Wyciąg z miodli indyjskiej: korzystny wpływ na odporność i sposób stosowania

Miodla indyjska czy neem?

Azadirachta indica to drzewo dorastające do 20 metrów wysokości, znane także jako miodla indyjska, melia oraz neem, od angielskiej transkrypcji bengalskiego „nim”.

Jej przypominające oliwki owoce zawierają nasionko, z którego wytwarza się słynny olej neem. Ale w medycynie ajurwedycznej wykorzystuje się także wszystkie pozostałe części rośliny, tj. korę, korzeń oraz liście.

Neem – drzewo dobre na wszystko

Wachlarz zastosowań miodli indyjskiej jest niezwykle szeroki. W Indiach kwiaty i liście rośliny wykorzystywane są w kuchni. Można je na przykład smażyć z bakłażanem lub innymi warzywami i podawać jako typowo indyjską przystawkę.

Z kolei w Kambodży dodaje się je surowe do wielu dań, sosów, curry, sałatek itd. Ich wyrazisty, gorzki posmak jest bardzo doceniany w upały panujące w maju, tuż przed okresem deszczowym.

Wróćmy jednak do Indii, gdzie liście umieszcza się w szafkach. Cel: działanie odstraszające owady, które zjadają tekstylia i znoszą jaja w zapasach żywności.

Miodla wchodzi także w skład kosmetyków. Wytwarzany z niej olej (tym razem niespożywczy, przeznaczony do zastosowań zewnętrznych) pomaga zwalczać problemy skórne i związane z suchą skórą głowy. Jest stosowany także do zwalczania wszawicy.

Miodla w ogrodzie

W ogrodnictwie miodlę stosuje się jako naturalny środek zwalczający pasożyty. Związki zawarte w tej roślinie stały się zresztą przedmiotem biopiractwa. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku firma W.R. przyznała sobie wyłączne prawo do jej stosowania, składając 70 wniosków patentowych, które odebrały Hindusom prawo swobodnego dysponowania zasobami tego drzewa określanego mianem „apteki dla ludu”.

Ostatecznie, po 10 latach zaciekłych walk, patenty zostały anulowane, ponieważ właściwości miodli indyjskiej były znane od ponad 2000 lat. Nie można żądać wyłączności na stosowanie rośliny, jeśli żadnej z jej właściwości nie odkryło się samodzielnie.

Jaki jest skład miodli indyjskiej?

Miodla indyjska składa się z tanin (15%), białek, kwasów tłuszczowych i polisacharydów. Roślina zawiera także inne substancje, których stężenie jest różne w różnych jej częściach:

• alkaloidy;
• izoprenoidy;
• flawonoidy, czyli barwniki o właściwościach przeciwutleniających;
• nimbolid itd.

Liczne zalety neem

Po dostaniu się do organizmu (pod różnymi postaciami, o których opowiemy za chwilę) miodla zaczyna wzmacniać jego odporność (1). Szczególnie korzystnie wpływa na zdrowie układu trawiennego (2) i skóry (3).

Ponadto liście neem wspomagają zdrowie oczu (4) oraz metabolizm cukrów (5). Kora drzewa posiada właściwości przeciwutleniające i przeciwgorączkowe (6). Ponadto wpływa korzystnie na wątrobę (7), kluczowy organ pełniący wiele funkcji.

Miodla: sposoby stosowania i dawkowanie

Na początek miodlę można stosować w formie naparu. W tym celu sprawdzają się liście i kora, choć ta druga jest trudniej dostępna. Napar przygotowuje się, zalewając łyżeczkę proszku filiżanką ciepłej wody i pozostawiając do zaparzenia przez dziesięć minut. Dla większej skuteczności stosuj 2-3 filiżanki dziennie.

Aby zapewnić sobie większą dawkę neem, możesz stosować wyciąg w formie suplementu diety, na przykład preparatu Neem Extract. Wyciąg z neem w formie kapsułek można łatwo zabrać ze sobą wszędzie i połknąć w dowolnym momencie bez konieczności przygotowywania. Co do dawki zalecamy 1500 mg dziennie (3 kapsułki). Taka dawka zapewnia aktywne wspomaganie układu odpornościowego. Uwaga: kobiety w ciąży nie powinny stosować wyciągu z miodli. W razie wątpliwości należy skonsultować się z lekarzem.

Zastosowanie zewnętrzne: okłady ze sproszkowanych liści lub kory wymieszanych z odrobiną wody stosuje się na skórę w celu łagodzenia klasycznych objawów, takich jak rumienie, trądzik itd. Olej neem w formie maski także może być stosowany na co dzień na skórę, paznokcie i włosy.