Wzór chemiczny miłości... Odkrywamy go dla Was

Zakochanie: równowaga między noradrenaliną a dopaminą

Wystarczy jedno spojrzenie albo kształt twarzy lub sylwetki wpisujące się w nieuświadomione kryteria urody, by pobudzić korę oczodołowo-czołową i doprowadzić do wydzielania przez nadnercze noradrenaliny.

Ten podobny do adrenaliny przekaźnik chemiczny stresu powoduje ogólne podekscytowanie: przyspieszone bicie serca, rozszerzone źrenice, rumień na policzkach, spadek apetytu i bezsenność.

Gdyby nie geniusz natury, ten ładunek noradrenaliny powodowałby u nas szok i uruchamiałby instynkt ucieczki. Otóż po tym zalewie noradrenaliny dochodzi do eksplozji dopaminy, czyli hormonu przyjemności, który odpowiada za motywację i daje nam siłę, by zagaić obiekt pożądania i rozpocząć przygodę z wszelkimi ewentualnymi konsekwencjami… (1)

Zbliżenie cielesne: eksplozja hormonów

Gdy kontakt zostanie nawiązany, partnerzy rozpoczynają taniec godowy motywowany instynktem przetrwania gatunku, który sprawia, że poszukują zbliżenia cielesnego (2).

W tym celu ta sama dopamina zaczyna działać, zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn, wraz z testosteronem oraz, w mniejszej mierze, z estrogenem. Aby dowiedzieć się więcej o testosteronie, przeczytaj nasz artykuł na blogu poświęcony 5 substancjom, które najskuteczniej zwiększają poziom testosteronu. Pożądanie stanowi zatem skutek zaburzenia równowagi między tak zwanymi mechanizmami „pobudzającymi” (za które odpowiadają dopamina, testosteron oraz estrogen) a mechanizmami „opóźniającymi” (za które odpowiadają przede wszystkim serotonina, prolaktyna oraz opioidy).

Niezależnie od sytuacji stosunek seksualny może mieć dwa bezpośrednie skutki:

• uwolnienie dużych ilości dopaminy, w szczególności w przypadku orgazmu;
• produkcję oksytocyny, czyli słynnego „hormonu przywiązania”.

Pierwszy z tych hormonów aktywuje układ nagrody: partner lub partnerka kojarzą nam się z przyjemnością i nagrodą fizjologiczną; gdy nie ma ich w pobliżu, zaczyna nam ich brakować. Z kolei drugi, związany bardziej z okresem dziecięcym, wywołuje przywiązanie, a tym samym także tęsknotę w przypadku rozstania (3).

W obu przypadkach brak ukochanej osoby z dużym prawdopodobieństwem może zatem powodować specyficzną reakcję: spadek poziomu serotoniny… zupełnie jak u osób borykających się z depresją. Tak działa tęsknota.

Warto zauważyć, że działanie hormonów i zachowanie osób zakochanych upodabniają je do narkomanów (4)!

Od namiętności po długotrwałe uczucie: jakie substancje chemiczne odpowiadają za te uczucia?

Gdy minie ten pierwszy etap namiętności oparty na seksie, zaślepieniu (to nie miłość, a oksytocyna powoduje zaślepienie…), tęsknocie i pełnych pasji spotkaniach, para rozstaje się i każdy z partnerów zaczyna na nowo przeżywać z inną osobą ten wybuch hormonów spowodowany miłością od pierwszego wejrzenia lub rozpoczyna się długotrwałe uczucie, w którym także istotną rolę odgrywa szereg reakcji chemicznych.

Do najważniejszych substancji chemicznych odpowiedzialnych za trwałe relacje należy: anandamid. Ten wytwarzany przez organizm neuroprzekaźnik pomaga regulować nastrój, pamięć, apetyt, odczuwanie bólu, zdolności poznawcze oraz emocje (5).

Okazuje się, że ta substancja kojąca zakochanych i wprowadzająca ich w stan błogiej szczęśliwości stanowi ni mniej, ni więcej jak endogenny kannabinoid!

Warto zatem pamiętać, że w miłości nic nie jest ani magiczne, ani wieczne: aby utrzymać odpowiedni poziom oksytocyny, dopaminy, anandamidu oraz serotoniny w organizmie ukochanej osoby, należy w miarę możliwości powtarzać warunki, w których hormony te wybuchły na początku. Zaś co do życia płciowego dobre rozwiązanie mogą stanowić substancje naturalne o działaniu stymulującym, takie jak damiana (łacińska nazwa Turnera aphrodisiaca).

Serdeczność, miłe gesty, spojrzenia, czułe słówka, chwile szaleństwa, chwile tylko we dwoje, obopólny podziw, podzielanie zainteresowań, taniec, seks itd.: oznaki uczucia i czułości to zdecydowanie najważniejsze elementy decydujące o trwałości związku.